Küçücük tüm yüreklerin bir annesi ve bir de babası olmalı. İnsanın, arada bir elini omuzuna koyarak arkanda, yanında olduğunu hissettiren, arayıp sorarak inceden inceye her şeyin yolunda olup olmadığını kontrol eden bir babası, nefes alış verişinden her şeyi anlayan, daha hiç bir şey söylemeden duyan, her zaman dizlerinde uyuyabildiği bir de annesi olmalı. Tabi mümkünse bir de her şeyini paylaştığı, sırlaştığı, çocukluk hatıralarının ortağı olan bir kardeşi, kardeşleri olmalı. Birlikte kurulan, birlikte oturulan, birlikte kaldırılan sıcacık sofraları, o sofraların unutulmazlığını yaşatan bir ailesi olmalı. Hangi küçücük yürek bu güzelliklerin uzağında doğmak ister ki. Hiç kimse doğduğu yeri seçemiyor. Hiç kimse nerede, nasıl, hangi şartlarla dünyaya geleceğini seçemiyor. O halde eğer bir seçim yoksa, sonuçlarına katlanabileceği bir yaşam da olmamalı. Ta ki kendi seçimlerini yapıncaya kadar, ta ki kendi seçimlerinden mesul oluncaya kadar her kişi eşit olmalı. Sağlıklı bir yaşam zemini ve biriktirilen mutlu hatıralar, mutlu bireyleri, mutlu bir geleceği yaratmaz mı? Birimiz değil hepimiz mutlu hatıralara sahip olduğunda tüm sorunlar çözülmez mi?

Elbette hayatın içinde çeşitli zorluklarla karşılaşarak çeşitli mücadeleler verebiliriz. Fakat henüz mücadele verebilecek bir erişkinlikte olmadan ve daha nefes almaya başlandığında noksan, öteki olarak hayata başlanıyorsa bu adil olabilir mi? Aynı kalitedeki bi eğitimden geçmeden, aynı zenginlikteki oyuncaklarla oynamadan büyündüğünde bu eksikliklerin getirdiği yetersiz donanıma sahip olmasının sonucu olarak daha düşük yaşam şartları ve daha düşük gelir ekonomisi sunarak ne kadar adil bir döngü yaratabiliriz ki? Hayat, bir yarış yada sürekli mücadele ettiğimiz bir döngü mü olmalı? Yoksa birbirimizi tamamlamaya çalıştığımız daima hep birlikte daha iyiyi elde ettiğimiz bir döngü mü olmalı? Siz söyleyin.

Herkese adil davranmayan bu hayatın içinde tabi bir de insanlığın en masum hali olan bu güzelim çocukların savunmasızlığını kullanabilecek acizliği gösteren bireyler de var. Küçücük dünyasında yalnızca mutlu olmayı hak eden o küçücük yüreklerin dünyasını karartan, şiddete maruz bırakan, tecavüz eden sapkın kişiler ise çocuklarla ilgili bir başka toplumsal sorunumuz. Çocuklara dünyayı zindan eden bu bireylerin, insanlığın hayatından tamamen sürgün edilmesi ile çocuklara daha güvenli ve daha mutlu bir gelecek vaadetmenin yolu olmaz mı?

Sizlerin de farklı çözüm önerileri varsa yorum olarak yazmanızı rica ediyorum. Belki küçük bir etki ile başlayan büyük bir adıma dönüşürüz.

Yüreğinizden sevgi ve merhamet hiç eksik olmasın.

Tuba KILIÇ ALMALI