Annelik güdüsel, peki ya babalık?

Hepimiz biliriz ki baba olmak, öğrenilen, zaman isteyen ve en önemlisi emek isteyen bir süreçtir. Bebek anne rahmine ilk düştüğü anda, arada görünmez bağ oluşmaya başlıyor ancak baba bu pastanın hangi dilimde diyecek olursanız, işte o zamana yayılarak ortaya çıkıyor.

Kaç baba bebeği doğar doğmaz uykusuz gecelere, aç kalmaya, yorgunluğa ya da depresyonu en derinden yaşamaya başlıyor? Haklarını yemeyelim, uykusuz kalanları mutlaka vardır. Nadir de olsa aç kalanlar da vardır. Ancak depresyona girip uyuduğumda bebek ağlarsa ve duymazsam, sütüm gelmezse ve çocuk aç kalırsa, “Formül mamanın en iyi olanını mı seçtim acaba?” gibi endişe verici düşüncelerle kıran kırana mücadeleye girenini hem anatomik hem psikolojik hem de fiziksel olarak henüz görmedik çünkü doğmadı.

İşte bu yüzden baba olmak zaman isteyen bir süreç. Bebekle baba arasındaki bağ bile erkeklerin doğası gereği çocuk onlarla iletişime geçmeye başladığında aktivize oluyor. Çocuk onlara güldüğünde, çıkardığı seslere ya da mimiklerine verdiği tepkilerle babalık çizgisinde bekleyen erkeğe, start düdüğü çalıyor.

O yüzden hanımlar, beylerin sizin gibi, çocuk doğar doğmaz akışın işine kapılmasını beklemeyin. Lohusasınız anlıyorum, sizin de hayatınız bebeğinizin doğumuyla 180 derece değişti ancak tek taraflı hevesler sonrası hayal kırıklığı yaşamamanız adına, eşlerinize biraz zaman tanıyın. Göreceksiniz zaman içinde babalığı çok sevecekler.

Yazar: Burçin Kartal